چالش چشم هایم که یاسمن گلی شروعش کرده به نظرم میتونه یکی از بهترین چالش های بیان باشه اول از همه ممنونم ازش که من رو دعوت کرد واقعیتش من الان به دلیل شرایطی که وجود داره و درگیر یه سری کار ها زیاد دسترسی ندارم اما سعی کردم بنویسمش 

گلی

سه شنبه ۱۸ مهر

اگر یک روز صبح از خواب بیدار شی و بفهمی دیگه نمیتونی ببینی چه حسی بهت دست میده؟ یا اگر بهت بگن به مرور زمان ،طی چند سال آینده ی نزدیک نور چشم هات ،فروغ و برق نگاهت کم رنگ و کم رنگ می‌شه و تا اون لحظه ای که دیگه نتونی ببینی ادامه پیدا میکنه ، واکنشت چیه؟

 

 

 

 

چشم هایم :

در طول روز اتفاقات تلخ و شیرین زیادی میبینم از لبخند یه کودک کار تا عرق روی پیشونی اون پسر یا دختر.

الان که بهش فکر میکنم هیچوقت بابت بینایی شکرگزاری نکردم دیدن نعمت بزرگیه که هموطنای نابینامون ازش محرومن

اگه قدرت بینایی نداشته باشم دلتنگ همه چیز میشم از چهره ها تا اتفاقات و مناظری که نمیتونم ببینم. واقعیتش نوشتن از سخته برای کسی که بیناست و از نابینایی حرف بزنه حتی نمیتونم تصورش کنم.

وقتی داشتم این متن رو مینوشتم سعی میکردم چشامو ببندم و برای چند لحظه و چند خط رویا بافی کنم اما نه بچه ها واقعا خیلی سخته ...

بیایم قدر داشته هامون رو بدونیم و بیشتر از قبل هوای چشمامون و افراد نابینا رو داشته باشیم.

از امروز بابت این نعمت شکرگزاری میکنم از خدایی که توی قلب ما آدماست.

دعوت میکنم از فاطمه دختر کدنویس عزیز امیر رضا جان و فرهان پایه ترین رفیق با قلم قشنگشون این چالش رو شروع کنند.

و شما که دارید این پست رو میخونید همین الان دعوت شدید منتظرم پستای زیباتون رو از این چالش بخونم.